Bugün bir garip uyandım. Aslında uyanış hareketlerim her zamanki seyrinde cereyan etti, garip olan daha çok uyandıktan sonra hissettiklerimdi.

Yüzümü yıkadım, aynada kendimi bir süre inceledim. Kısık gözler, sabahları şişen göz altı torbaları, her şey normal... Solumdan mı kalktım anlam veremedim, aynaya iyice yaklaşarak sağdan, soldan yüzüme baktım. “Allah, Allah!” deyip mutfağa geçtim. Annem çoktan uyanmış kahvaltı hazırlıyor, birkaç kaşar peyniri dilimini hızla mideye indirdikten sonra sordum :

“Ya anne, bende bir değişiklik var mı?”

Beni şöyle bir süzüp, eliyle yüzümü iki yana çevirdikten sonra “Evlenme çağın gelmiş senin” dedi.


- Of anne saçmala, yirmilik dişi mi bu dışardan bakınca belli olsun!
+ E madem inanmayacaktın bana ne soruyorsun oğlum?
- Benimki masum bir soruydu. Her şeyi evliliğe bağlamasan olmaz di mi?
+ Olur. Zaten benim bağlamak istediğim senin başın. Kocaman adam oldun artık, bak İsmail’e...
- Allah o İsmail’i kahretmesin! Onun gibi kırsal emsaller yüzünden modern erkeğin önü kesiliyor!
+ Doğru konuş! Neresi kıro o çocuğun?
- Kıro demedim, kırsal dedim. Aslında koyun mecazı kastımdı anneciğim. İsmail etinden ve mürüvvetinden faydalanılan küçükbaş bir zihniyettir!
+ Cık cık şuna bak! Evlendi diye demediği kalmadı çocuğa.
- Evlensin canım, bir şey demedik. Kararlarını ona buna bıraktığı için hoşuna gidiyor senin İsmail. Bu da çoban-koyun ilişkisine benzer ki verdiğim misalde ne kadar haklı olduğumu kanıtlıyor!
+ Sus oğlum sus çenen düşecek!
- Tamam kızma valide sultan zamanı gelince, yani kendimi hazır hissettiğimde, ben de evleneceğim.
+ Ne zaman kırkında mı?
- Şimdilik bir öngörüm yok...

Doğru insanı bulduğumuz için mi, yoksa belli bir yaş aralığında bastıran iç güdülerimiz ve toplumsal baskılar nedeniyle (ve bu etkilerin oluşturduğu pembe tablo neticesinde) mi evleniyoruz?

(ahkam, yazı)